Driftig graaft hij met zijn voorpoten een dieper gat
Instinctief stopt hij, het is genoeg en gaat hij plat
Tussen de coniferen heeft hij een opening gevonden
Gluren naar de buren, al is hij aan een vaste plaats gebonden

Gisteren keek hij vast zijn ogen uit
Een nieuw hondje met een grappige snuit
‘Oscar!’ riepen ze hem
En dat met een zachte, lieve stem

Ach, bij de buren is het gras altijd groener, zeggen ze zo
Maar in dit geval is het voor onze hond een echte show
Wat hij daar allemaal voorbij ziet komen
Drie kleine kinderen, vissen, een hondje en konijn

Bij de buren op de koffie bekijk ik het eens van de andere kant
Een levensgrote kop onderaan tussen onze coniferenwand
Daar zien ze niet die heftig kwispelende staart
bij al hun leuke, boeiende activiteit
Maar gelukkig dat het gaas hen scheidt
tussen een onverbiddelijke levensstrijd.

Foto: Jan Snijder