Fatima
Ze zeggen dat het internationaal recht boven alles gaat, maar laten we eens kijken
Door Basil Kanoa, een Nederlander afkomstig uit Gaza

Dagelijks, bijna tachtig dagen lang, kijk ik gemiddeld tien uur per dag televisie en volg ik alles wat nieuw is over het laatste nieuws en de laatste ontwikkelingen, of een nieuwsbulletin op een van de zenders, of zelfs een programma of reportage hier of daar over de situatie in de Gazastrook, zodat ik naar een van de functionarissen kan luisteren met iets inspirerends. In de hoop, of via een persverklaring, op een definitieve stopzetting van deze oorlog tegen Gaza, waar velen over de hele wereld het classificeren als een waanzinnige oorlog, die voor de meeste persbureaus over de hele wereld het gesprek van het uur is geworden.
De gebeurtenissen in de oorlog tegen Gaza kunnen voor velen over de hele wereld verontrustend en zelfs verdrietig zijn, vooral met de humanitaire aspecten die het met zich meebrengt, maar ze zijn pijnlijker, verontrustender en zelfs verdrietiger voor degenen die veel van hun familieleden daar hebben achtergelaten. Sommigen van hen raakten gewond, sommigen werden gemarteld. Maar de meesten van hen verlieten hun huizen en buren.

De overgrote meerderheid van de inwoners van de Gazastrook wil een einde aan de oorlog. Zij steunen de voortzetting ervan niet, noch steunen zij de Hamas-beweging, die de Palestijnen tegen hun wil tot deze oorlog dwong.
De kinderen van Gaza trokken de aandacht van het grootste deel van de talkshows en televisie over de hele wereld hadden als gevolg van de moord, vernietiging, ontheemding en zelfs het verlies van een groot aantal van hun familieleden. Onder andere het Kinderfonds van de Verenigde Naties – bekend als UNICEF – geeft aan dat Gaza de gevaarlijkste plek voor kinderen ter wereld is.

Fatima, het engelachtige gezicht, met een hart dat klopt van een mooie droom en een mooie, welvarende toekomst, is een van deze kinderen… Fatima droomt ervan te leven en van haar rechten te genieten zoals de rest van de kinderen in de wereld, maar de oorlog tegen Gaza beroofde haar van dit recht, en Fatima verloor al haar familieleden en was de enige overlevende van de dood in een huis waarheen zij en haar familieleden werden verdreven en die allemaal de marteldood stierven om het verhaal te beëindigen van een huis dat vol hoop en liefde te koop stond.
Officiële rapporten geven een overzicht van de situatie in Gaza en geven aan dat sinds 7 oktober meer dan 20.000 Palestijnen zijn gedood, de meesten van hen kinderen, vrouwen en ouderen, naast de meer dan 50.000 verwondingen die officieel aan het ministerie van Volksgezondheid zijn gemeld. In deze ziekenhuizen, waarvan de meeste buiten dienst zijn gesteld door de Israëlische oorlogsmachine, proberen artsen en gezondheidswerkers de lichamen van hun patiënten en gewonden te genezen, zelfs met de minste medische mogelijkheden, in de hoop dat hun lichamen zullen terugkeren naar wat… Dat waren ze al eerder, maar de belangrijkste vraag blijft: kunnen deze artsen de ziel en de scheiding van dierbaren genezen, waarvoor een afrekening lijkt te bestaan?
Een andere ervaring die de Palestijnen meemaken is niet minder ernstig dan de bombardementen en vernieling van huizen, namelijk de ontheemding van ruim anderhalf miljoen mensen naar de zuidelijke en centrale regio’s van de Gazastrook. Ze werden ontheemd onder moeilijke omstandigheden die door veel internationale instellingen als catastrofaal werden omschreven. Gedwongen verplaatsing naar gebieden waarvan de IDF (Israeli Defense Force) zegt dat ze veilig zijn, maar dat zijn ze in werkelijkheid niet.

Mijn grote familie, bestaande uit 50 mensen, is net als vele anderen die uit hun huizen zijn verdreven en hun dromen en hoop hebben achtergelaten waar ze altijd van hebben gedroomd. Ze zijn vertrokken naar een onbekende toekomst zonder water, voedsel of elektriciteit. Ze sliepen verder op de grond en keken omhoog naar de hemel, op zoek naar een plek voor zichzelf en hun kinderen om beschermd te worden door de Israëlische bombardementen, vooral nu de winter begint, wat het lijden van de ontheemden (vluchtelingen) vergroot.

Palestijnen en Israëli’s leefden in vrede en veiligheid, vooral in de periode vóór de Al-Aqsa Intifada in 2000, en werkten zelfs samen op veel commerciële aspecten, wat bijdroeg aan het verbeteren van de economische omstandigheden van de mensen. Dit zijn omstandigheden waar velen van dromen ooit naar terug te keren.

De echte overwinningen tussen de Palestijnen en de Israëli’s, zoals veel van de twee volkeren daar die zien, zijn de overwinningen van de vrede, niet de overwinningen van de oorlog. Daarom hebben velen van hen zich gerealiseerd dat de Palestijnen en Israëli’s altijd in dit land zullen leven, dat de levens van ieder van hen belangrijk zijn, en dat alleen vrede en gerechtigheid voor iedereen veiligheid kunnen brengen.

Ten slotte blijft de belangrijkste les die we uit vele ervaringen hebben geleerd dat mensenrechten niet iets zijn waar iedereen het over eens is, omdat iedereen zijn eigen berekeningen heeft. Wat betreft het internationaal recht, dat tot doel heeft de gevolgen van gewapende conflicten om humanitaire redenen te beperken, wordt alleen in zijn willekeurige vorm toegepast.

Basil Kenoa is een oud-cursist van Stichting TaalCultuur Hardenberg. Een Nederlander, die hier geïntergreerd is, maar met een verscheurd hart. Jaren geleden schreef hij al op de website van de Stichting wat vrijheid voor hem betekent. www.taalcultuur.com, vrijheidsverhalen